GroenLinks raadslid Rudi van der Made schrijft wekelijks op donderdag zijn column "Donderpreek".
Meestal ben ik overtuigd GroenLinkser. Ik heb vaak gezegd: er is maar één punt waarop ik me niet kan vinden in de landelijke lijn van GroenLinks, en dat is het overtuigde kiezen voor gratis kinderopvang, omdat dat mijn inziens een samenleving creëert waarin beide ouders fulltime moeten werken, terwijl dat helemaal niet nodig is. Voor het overige kan ik me uitstekend vinden in de standpunten van GroenLinks. Daarom is het ook mijn partij. Daarom is het waarschijnlijk ook niet zo'n grote partij.
Deze week zijn er twee extra deuken in de match tussen mij en mijn partij gekomen. Ik twijfel even over welke deuk deze Donderpreek zal gaan. Is het de Tweede Kamer-fractie, met Mariko Peters voorop, die mijn inziens veel te graag wil laten zien dat GroenLinks klaar is om mee te regeren. Of is het de nipte meerderheid van het congres die arrogant de referendum-paragraaf uit het verkiezingsprogramma schrapte? Omdat ik me in de Afghanistan-kwestie te weinig heb verdiept (wellicht volgende week meer), houd ik het vandaag bij het arrogante congres.
Kijk, ik kan me voorstellen dat je vindt dat politiek een vak is, en dat referenda te weinig ruimte voor nuance bieden, en dat je daarom belangrijke beslissingen niet rechtstreeks aan de inwoners van Nederland wilt overlaten. Ik ben het daar niet mee eens, maar ik kan het me toch voorstellen. Maar áls je dat vindt, hoe arrogant moet je dan zijn om wel zelf naar een congres te gaan, en bij de honderden amendementen op het concept-verkiezingsprogramma zelf rechtstreeks mee te beslissen?
Ik heb namelijk geen enkele reden om aan te nemen dat de gemiddelde GroenLinks-congresganger zich beter heeft voorbereid op dit specifieke amendement dan de gemiddelde deelnemer aan een referendum zich voorbereid op het betreffende onderwerp. Hoeveel congresgangers zouden zichzelf vooraf daadwerkelijk op de hoogte hebben gesteld van het wel of niet functioneren van referenda in Zwitserland?
Je eigen onderbuikgevoelens volgen, omdat je de onderbuikgevoelens van de rest van Nederland niet vertrouwt. Eigen onderbuikgevoelens eerst, zeg maar. Arrogantie ten top, in mijn partij.